تا حالا تو زندگیم هیچ کس انقدر برام مهم نبوذه که راجع به بودن یا نبودنش تصمیم بگیرم.
همیشه یا بودن، یا اگر نبودن هیچ وقت نفهمیدم چجوری رفتن
ولی الان فرق میکنه
راستش رو بخوای حس میکنم تقاص اون رفتناییه که نفهمیدمشون
میخوام از زندگیش برم
میدونم نمیفهمه، میدونم مهم نیس براش، میدونم تلاشی نمیکنه، ولی اونموقع حداقل میدونم که آقا ندارمش
پس واسه هفته ای یه بار بیرون رفتن و یه پی ام خودزنی نمیکنم
حداقل میدونم باید غصه ی چی رو بخورم
دو هفته ی غم انگیزی بود
فهمیدم آخرین کسیه که تو دنیا میتونم به عنوان رفیق روش حساب کنم
هرچند از همه بیشتر تو دنیا دوسش دارم
ولی وقت رفتنه
این هفته که نباشم میشه سه هفته
خیلی حرفا دارم
خیلی بغض دارم
نمیدونم به کی بگم
نمیدونم باید چیکار کنم
درباره این سایت